Ortası vardır insanın, ortası
çalımları, başlama vuruşları, geri pasları
ah güzel ortan senin, kedi ortan, çocuk.
O gül bu güldür zamanı yayıyorum
otların bitişini, zerdalilerin oluşunu
“Merhaba” diyor bir kertenkele
alıp o merhabayı yayıyorum aranıza
bir yağmur düşüyor ipince
büyüdükçe büyüyor insan
yay yay bitmiyor
kalbimi yayıyorum sürekli
toprağı, rüzgarın sesini, aşkı
yeryüzünün çocuğuyum ben
o gül bu güldür onu yayıyorum.
Seni ta kuarklarından tutup ellerine, gamzelerine, çocukluğuna kadar sevmek seni yakından, seni uçlarından, seni ortandan…