Kumun zamanı susunca… o, yüzü olmayan kadınların
yanında, kapkara kapkara. Çünkü suyun sırtındaki
lekeyim orada. En ‘’uygar,’’ en hızlı pusu
düşünce
zamanın değirmenine… çok iyi hatırlıyorum! Ne
toprağın
alçak kamburu, ne zemheri, ne de uyku zamanı.
Boşluğun
karnında, bir sınır uyuklar benim için. Siyah-
beyaz
fotoğrafların anısında biten zamanla, sürgün
gözlerim
arasında, Kum!.. iyice anladım.
Fusus'ül Hikem okudum hiç yoktan gökyüzünde hiç yoktan kuşlar uçuyor hiç yoktan bir taşın başında…
Gelir her şey kendi biçimi kendi özüyle dünya kendine benzer.
sarksak eşyanın hiç taraflarına şiir üzerine şiir düzenlesek