Bu bir şiir değildir

Kendime yenildim, en büyük zafer!

Bir gün geldim ve söyledim şans ya da kader denen şeyin cömert
bağrından. Varoluşun aç ve cesur sesiyle: Ben Hiperborea’lıyım,
hayatın ağrıyan yeridir hallerim. Evim basit bir kabuk, gönlüm şu
dalgalanan deniz, orman ahlakım. Her nefeste içime çekip kâinatı
her nefeste geri veririm. Kendi kendime kendimi solur, kendi
kendime kendimi var ederim. Şimdi, burada gürleşen kalp
ormanında geçer günlerim, aşk boylarında, kavga tarlasında.

Oluşmaktan başka bir şey bilmem. Bana “aferin” der mi Turgut
Uyar acaba, göğe en iyi ben bakarım. Karınca sözüdür, herkes
göğe bakarsa o sene çok olurmuş aşk ve zerdali. Hayatın bir
bildiği olmalı, benim bildiğim matematiği olmayan bir
matematiktir hayat. Böyle iyi, böyle çok iyi, kertenkele kralım*
ben lemurların arasında, çiçekler tanrıdan daha gerçek.

Yüzmeye hevesli şeyler olmasa suyun kaldırma kuvveti ne işe
yarardı? Doğum ile ölüm arasında yayındayım, timsahlarla
zebralar da bir ırmağı tamamlar zaten. Hevesli olmasam ateş
yakar mıydı hiç? Bir salyangozun çatı katında yaşıyorum
epeydir. Sevgilimin gamzelerinde, o gamzeler için ölünür, yoksa
ne işe yarar maviyi sevmek, zerdali ağacının bilinçaltında,
kedilerin yaban oluş bilgisinde.

Eskiyi özledim mektup yazıyor mektup yazmayı özledim eski
yazıyorum. Biliyorum, yarın bir ormanda uğuldayacağım
coşkuyla. Şimdi eğrelti otu olanlar kesmeye gelecekler o gün beni.
Ne yapayım, gider kurulurum ferah bir salona. Fena mı masa
olmak hani şairin üzerine ha babam bir şeyler koyduğu. Uzanıp
sonsuzluğu koyduğunda iç geçirdiğim ya da bir demet nergis
bırakıldığında sağa sola salınarak seni hatırladığım.

Merhaba alacakaranlıkta öten ilk kuş
selamünaleyküm kertenkele!

*Jim Morisson.

Yeryüzü Yeniği, Uluer Aydoğdu, Zımba Kitap, Bursa, 2013.