Abim, kendinde, kendi kendine titreşen ışık sicimidir
abim, şiir oklavasıyla dünya hamurunu açar
abim, sözcük diker sabah akşam yazı toprağına
abim, dünyaya bulaşmış kederi, acıyı yıkar her gün
abim, felsefe çitler
siz kalp ormanında dolaşasınız diye
ağı ıstakoza, orkideyi çuha çiçeğine bağlar
matematiği olmayan aşktır benim abim ışkla kuşanmış
atlıkarınca yapım ve tamir ustası
ben diyeyim çekirdeğin içi, siz deyin zen
evi karıncaların yanında, evi akasya ağacının dallarında.
Yeryüzü Yeniği, Uluer Aydoğdu, Zımba Kitap, Bursa, 2013.
Seni ta kuarklarından tutup ellerine, gamzelerine, çocukluğuna kadar sevmek seni yakından, seni uçlarından, seni ortandan…