Uluer Aydoğdu

rüzgâr çıkar, salınır otlarbir taşın başında güneşleniyordur kertenkelelero kırları yazar benim güzel abim. Pirdir, sultandır, karacasözcüklerinin kalbi vardır, teni, ruhuter dedi mi, görürsünüzhemen birikir sözcüğün...

İsmim yok benimkibrim yok, kinim yokuçurtmalarım, misketlerim var dahilem yok benimgelse de zor günlergelmez elimden insan olmaktan başka bir şeydüşlerim, ah… Kırgınlıklarım var danefretim...

İşte ben uzamış kıvır kıvır beyaz sakalımlauzayın ortasında bu tümsekteşu tuhaf ve tılsımlı kuark, bakbeyaz harmanimleve ondan daha beyaz bir duyguylakanatlı, yay ve oklu...

Abim, kendinde, kendi kendine titreşen ışık sicimidirabim, şiir oklavasıyla dünya hamurunu açarabim, sözcük diker sabah akşam yazı toprağınaabim, dünyaya bulaşmış kederi, acıyı yıkar her...

Siz hiç böyle Nihat gördünüz müben görmedim, muradı devrimdirdağ dedi mi biri, yanına ormanı koyar hementoprak dendiğinde, başağı koyar üstüne ille deabimin güzel penceresi...

Bütün yollar kamusal evimiz meydanlara çıkar dışarıya çıkıp o büyük içe karışmak gerek kağıdın yırtılırken çıkardığı ses direnişin sesidir onu işitip tefekkür etmek yıkımı yıkıp buraları şiirlik yapmak gerek buraları...