Kategori: şiir

ZorgünlerŞairin çocukluğundan kopmayanını severim. Ömrünce kibirsiz,kinsiz kalanını. Yaşamının her dönemi ve alanında çocuklukgünlerinin oyuncaklarıyla isimsiz, hilesiz dolaşanını…“İsmim yok benim / kibrim yok / kinim...

rüzgâr çıkar, salınır otlarbir taşın başında güneşleniyordur kertenkelelero kırları yazar benim güzel abim. Pirdir, sultandır, karacasözcüklerinin kalbi vardır, teni, ruhuter dedi mi, görürsünüzhemen birikir sözcüğün...

Kuş olsaydın bilirdin ne söylemek istemediğimi Dedim, abi sonsuzluk ancak başlangıçsızlıkla mümkün. Dedi, ah be çocuk, doğumu öldürmek gerek ölümü doğurmamak için.