Sen gidince
öyle bir ağırlaştım ki Ozi
çöktüm kendi dibime şiirler yazdım sıracalı
kalbim tutuştu
etim tutuştu
koyuldum yanmaya
ormandım sanki
sürüyle irice duygu
hatıra deniziydim, hasret bahçesi.
Nerelere geldin nerelere gerilere, ilerilere/ akşamlar indi/ sabahlar oldu nerelere/ adımını atar atmaz bir kadına/ geldin nerelere/ nereler var senden habersiz/ mercan balıklarına geldin/ gökyüzü çileklerine/ celali olarak çıkacaksın fotoğraflarda, nerelere/ ay lekesi, kertenkele rüyası, korkuluk/ nerelere geldin nerelere/ elif elif diye yağdı kar/ ceylanlar nerelere/ yağma yok gitmek bir yere.
Kû soyundan Hülya Özel’e
şiiri çok ağrıyan benden
çilliplopom, çilliplopom.
Ben moruğun teki, eyvallah
koruk olmanın ne olduğunu bilirim
peki, sen bilir misin moruk ne demek[1]
üzerinden ölümsüzlük hırkanı çıkardın mı
eni sonu olacak bu
bir kara deliğe doğru sürükleniyorsundur
doğarken nasıl bir kara delikten geçip geldiysen buraya, öyle.
Doğmak ölümcül bir şeyse
ölmek de bir o kadar doğumcul bir şeydir
ufuk çizgisini geçip geçip yersizyurtsuzlaşırız Hülya
hiçi getirdim sana
şartsız, biçimsiz ve zamansız o içi.
Meşk halinden aşk haline
aşk halinden kuş haline geçtim de geldim sana
Kandisky’den içinde sevişebileceğimiz düş yuvaları getirdim
huyum sürsün
akşamları iki kadeh rakı
şuuraltımdan çıkıp, kendimden çıkıp
hilesiz, çırılçıplak cümle mahlukata yürüdüğüm
da da, müdafaa edilesi sathı getirdim
yarın diye bir şey olmasa nasıl uçardı kuşlar
yağmur yağar mıydı hiç.
Mustafa Kemal sürüyor topu, bak
bir çalım, bir çalım daha
şiirlemesine kaleye gidiyor
aha işte çaktı çakacak
aha işte verkaça girişmiş dağlar ile kuşlar ile
devrim koşuları yapıyor ileriye, ileriye
laik olduğumuzu düşünüyor
dünya değişmiyorsa bil ki kendini devirmeye hazır olmayışımızdandır
aha işte derinlemesine paslar atıyor önümüze hayat
al da at diyor
at da al
yoksa ayıp olacak toprağa, taşa, sarıasma kuşuna
lamı cimi yok birlikte havalanacağız, hep birlikte
hakkını vereceğiz kuş olmanın
hakkını çiçek olmanın
hakkını geleceğin
o lela, o lela
göz hizasındayım yıldızların
bana ne demokrasiden
bana ne fetvalardan
bana ne sayıklamalardan.
Bir solucan deliği bulunur elbet
inanırım böyle şeylere
hep geçitlere rastlamaz mıyız zaten
dehlizlere, kaçış çizgilerine
bir de bakmışın pırrrr
emekçiler her zaman haklıdır
hayat haklıdır, dereler haklıdır.
Devirip devirip kendimi hallerden hallere seken biriyim ben
yapıp ettiklerimin döküldüğü bir umman var beni yapıp eden
oluş yanımı getirdim sana, hınca hınç direniş yanımı
içeriyi dışarılayıp dışarıyı içerleyerek
var’ı, oy, oy
tersinden bakarsan yok’u getirdim
içinin, ta içinin dışavurumudur dünya.
Kuşun teki ötse dertli dertli
en yakın şiirde kalbimi tamamlayıp
peşinden giderim ben
kavgada en önde yer almak isterim hep
yürür pazularıma çağların öfkesi hışımla
içimde ısıl bir hayvan binlerce yıldır
fena yumruk atar
fena hayal eder
çok fena sorgularım tanrıyı.
Hey beni gidi beni
düşmüşse insan, düşmüşse kerkenez, ters dönmüşsek
kaldırır yıldızlar kere öpüp
önce başımın üstüne
sonra şiire koyarım
nimettir çünkü.
Ne kadar ihtimalsizsek o kadar iyi, o kadar kuş, o kadar çocuk
ileriye fırlayacak durumda olmayan gerilir mi hiç
yaylanmadan oklanamaz
oklanmadan yaylanamazsın Hülya
hey gelincik, hey sümbülteber, cancağızım
hayatın ilk sırası devrimcilere
kendi kendine, kendini kündeye getirenlere aittir
o özü getirdim sana.
Muhtaç olduğun kudret, muhtaç olduğun şiir, muhtaç olduğun aşk
sokaklardaki asil direnişinde mevcuttur!
Üvercinka, Temmuz 2017, Sayı 33.
[1] Orson Welles – I know what it is to be young.
Sonra bir adaya başlamak, adanın çıkarıp kalbinden dada vermesi sana
şu dört tarafı aşkla çevrili kadın, bayan Hennings, şiir uçuşlum
öyle bir kabare var, Voltaire, ruj lekesi, nehirlerin pürtüksüz dili
umbah, umbah
rüya parçaları, akışkan ve anne takıntılı
şiirlerimin ucuna basarak, sessizce
cevahirimde bir anlam çığlığı
çocukken Allah’ın miçoları sanırdım yıldızları
bilmiyorsun Abidin
alnımızda dolaşan gemi ölüm bandıralı, meçhul, kulaç üzerine kulaç, kaç
aha işte iskeletimi fırlattım gitti uzaklara, potinlerim kaçıyor, önüm ada, ta şuramda
kendime dada’ndım kendime, sanırım bu yüzden
baharlardan gemilerim yonttum
baba bana bir ba
bak süt liman bir şiir
Dodo dolu, bir dizeliğine
hiç de mavi değil Portekizliler, göğe inat, Galapagos
ne uçabiliyor ne de kaçabiliyorlardı, anne bana bir ne
ah o esmer dil, gelmişse isyan
iner hayattan ince boynuma
yayılır dada, do do
çektim tetiği, alıştırdım dilimi hatırlamaya
hayatımı sıvazlar şiir
ölüm nasıl olsa her yerde
sen orada olmamaya bak
teneke bir trampetin çıkardığı sesler, sır at
güvertede koşturup duran Cebrail.
Zarların havada şiirlenmesi, adalardan bir ada, tersinden bakarsanız da öyle, alacalı
bir atı büyümenin büyüsü
dünya hatırası, şipşak
Münir’in orada rakı ve hasret
sığırcıklara doğru açılmak, do do diye ses vermek, yok mu kimse
bu dört yanı aşkla çevrili kara parçası insan seslenişleri
ada’lanıp ada’lanıp dada’lanışlarım
dada’lanıp dada’lanıp ada’lanışlarım
en iç çekmecesini açıyor insanın, bilinç dışı
hep yukarıya doğru yapıyorum hareketlerimi, yukarısı olmayan yukarıya
sonra aşk çekimi, korku ve titreme arasında sonsuzluk şövalyeleri
korkunç bir trafiğe yakalanmışım
pozlarım, susuş ve totemlerim
gidip arkadan bindiriyorum iğreti yanlarıma, cesur
yenilgi giriyor
akşam göndere çekiyor kendini yavaş yavaş orada
yüreğime bastırıyorum adayı
kendine yenilmek en büyük zafer, aferin sana.
Sonra bir kabile edinmek, tam da ellerim sıcak ve iyi şiirken
semaya fırlatılmış çığlıktır bayan Hennings, dada vapurum
ilerlediğim dehlize fenerler koymuştur rüzgar, o hüzünlü gar, sonbahar
şimdi, burada oluşan bir şeyim ben, ey, ada bana bir da.
Kırdığım kalplerden özür dilerim.
(Deliler Teknesi, Kasım-Aralık 2009, sayı 18)
Var olanın, yani gerçeğin farkına vardığında bir fark eden olarak fark ettiğin şeyle aranda bir mesafe olur. Fark ettiğin kısır döngü ya da çürümeyse onun bir parçası olmak istemezsin artık. “Uyanık edilgenlik” ya da pasif direniştir bu. Uyurgezer bir aktiflikle kim bir savaşın parçası olmak ister ki!
Damlaya damlaya göl değil daha büyük bir damla, insanlar bir araya gele gele toplum dediğimiz daha yoğun, daha karmaşık, daha büyük bir insan olur. Herhangi bir sistem, din, ideoloji, düşünce, şiir bu toplamı değiştiremez. Onu, yani toplumu, o insanı ancak sen, ben değiştirebiliriz. Gerçek devrim de budur.
Usul usul ve aniden gelen bahar gibi
yaratmanın ve cana kıymanın zamanı* gelir
gelir zamanı kaybolmanın ve bulmanın
dünya sıçrama ister, doğumcul
zaman, yap işini
hırpalanır ve kışkırtılırız burada kalmamak için
güneş, yap işini
şenlik mi, size düşer
yapın işinizi tornacılar
madenciler işinizi yapın
uçurtmayı en iyi siz uçurursunuz
dökümcüler, yontucular buraya
yapın işinizi şairler
sizin işinizdir kalbe su vermek
yap işini su
işini yap yağmur
rüzgâr, fırtına işini yap
aşk mı, üzerinize yoktur, ustalar
yükseltin tavan kirişini**
işinizi yapın çiçekler
yoksa mutluluk yoktur
bilirim, aya hep itinayla bakarsın Hülya
göçmen bir kuş musun nesin
tartıda hep aşk gelen
yap işini Şiraz’ım
yap işini Kalecik Kara’m
toprak, işini yap
seni en iyi biz belleriz
ellerim, tut sapından çekicin
işini yap
kuşlar varsa gökyüzü
kalp varsa hayat
yap işini
işini yap tohum
devrim birden gelecek seziyorum
yerinde duramayan diplerin eşliğinde
ücralar, kuytular yapın işinizi
işte benim o harika yalnızlığım kertenkeleler
güneşleniyorlar bir şiirin başında
yukarısı mavi gök aşağısı yemyeşil ovalar
yapın işinizi
birader, işini yap
biraderlik dünyanın en eski yeni şiiri, bak
düşlerin en güzelini uçuyor kırlangıçlar
size yüksekler yakışır
çıkın yükseklere, yükseklere
yükselmeyen düşer***
şiirleyin bizi birbirimize
örücüler, yapın işinizi.
*T. S. Eliot
** Yükseltin Tavan Kirişini Ustalar-Seymour/Bir Giriş, J. D. Salinger
***Tevfik Fikret.
Ortalığa dökülüyor sonra kaybolup gidiyoruz. Hepsi hepsi “Tabutta Röveşata!”. Derviş Zaim, ışık göndermiş. Aldım şiir ucuma, kalp ucuma koydum.
