Saçları zaman sarısı

Uluer Aydoğdu

 

Rakı içilesi-

 

Alnıma dayadığın neydi

hayat, revolver, bulut

kalbinin ucundaydı tetik

sıksan havalanacaktım

sıktın uçtum

karatavuğun aşkta ileri gideni oldum basbayağı

sen benim melek şeyimdin

sen benim kendimde, kendi kendime, kendimi soluma şeyim

memelerin içindi her şey ne yalan söyleyeyim

alt yapısında aşk vardı elbette en sol tarafımdan

henüz yaşanmamış en güzel günün

burnumu sızlatan o nihavent kokusunu saymıyorum tabii

o günlerde hepimiz uzaylıydık

yıldızlar fru fru ederdi

ve biz

solucan deliklerinde vızır vızır gidip gelen küheylanlara tapardık

Neanderthal’ler de öyle yapardı

bir gün bunu yapamayacaklarını gördüler herhal

o güzel küheylanlarına binip gittiler

binip gitmek alacalı ve sıracalı bir çiçek

erdem olur hem anne hem baba tarafımdan

gel dedin, geldim

öyle zikzak falan yapmadan

dosdoğru sana

görmeliydin beni tırmanırken

öyle güzel tırmanıyordum ki

lemurlar bile şaşırıp kaldı bu işe

ne yapayım ben de böyle bir teşekkürdüm dünyaya.

 

Bir yerlerde saçları zaman sarısı kadınlar vardı

çünkü kuşlara inanıyorduk

uzaklarda kıpraşıp kıpraşıp göz kırpan bir yıldızdı devrim

lemurlar kadar güzel

yeryüzü ağacına tırmanıyorduk daldan dala sıçrayarak

upuzun bir mektuptun işte sen

kendinde, kendi kendine, kendini yazan

seni öptüğümde rüyana kadar gittim

evine, kuş maddene

orada of

bir ormanda kaldım, bir içte

uçtum, uçtum orada of

ne iyiydim ne kötü

ne bendim ne başka bir şey

seni gördüm

feleklerin bükülüşünde, bükülüşün ilmindeydin.

 

Seni ta kuarklarından tutup

ellerine, gamzelerine, çocukluğuna kadar sevmek

seni yakından, seni uçlarından, seni ortandan

çiçekler nasıl açıyorsa

açışına bırakmak seni

rüyamın en güzel vaktiydin sen

basbayağı kendi içime baktığım.

 

Sıracalı atları vururlar oysa.

 

(Eliz Edebiyat, sayı 61, Ocak 2014.)