Uluer Aydoğdu

Bir deney yapalım, hayali, düşünsel bir deney:

“Olaylara sayılar verildiğini düşünün, sıfır da tekillik olsun. Tekillik bir olay değildir, sonsuz bir yoğunluk hali veya uzay-zamanın durduğu benzer bir şeydir. Bu durumda birisi “tekillikten sonraki ilk olay nedir” diye sorarsa, bu sorunun “sıfırdan büyük en küçük sayı nedir” sorusundan farkı yoktur. Böyle bir sayı yoktur, çünkü ne kadar küçük olursa olsun her kesir her zaman ikiye bölünebilir. Benzer şekilde bir ilk olay da yoktur.”

Nobel Kimya Ödüllü İlya Prigogine, Big Bang (Büyük Patlama)’ı görece bir tekillik olarak görüyordu çünkü öncesinin olduğunu düşünüyordu. Dengeden uzak dengeye. Ah, evet ölünün dirilişi.

Öyle görünüyor ki asla mutlak bir tekilliğe ya da uzay-zaman eşsizliğine ulaşamayız. Ne kadar geriye gidersek gidelim hep sonsuz bir şekilde geriye gitmiş oluruz ve her seferinde yine de elimizde sonsuz bir şekilde geriye gitmemiz gereken bir uzay-zaman kalır. Başka bir söyleyişle her bir uzay-zaman kendi özel bütünlüğü olan, diğerlerinden bağımsız, bütünüyle yeni, başka bir uzay-zamandır ve tam da bu yüzden tek, biricik ve eşsizdir ve kendi içinde yine kendi özel bütünlüğü olan, diğerlerinden bağımsız, bütünüyle yeni sonsuz uzay-zamanlar içerir. Diyeceğim, her kesir içinde sonsuz kesri barındırır, ya da Nietzscheci paradigma uyarınca “asla tamamlanamaz bir tamamlanmamışlık” söz konusudur.