Uluer Aydoğdu

ZorgünlerŞairin çocukluğundan kopmayanını severim. Ömrünce kibirsiz,kinsiz kalanını. Yaşamının her dönemi ve alanında çocuklukgünlerinin oyuncaklarıyla isimsiz, hilesiz dolaşanını…“İsmim yok benim / kibrim yok / kinim...

rüzgâr çıkar, salınır otlarbir taşın başında güneşleniyordur kertenkelelero kırları yazar benim güzel abim. Pirdir, sultandır, karacasözcüklerinin kalbi vardır, teni, ruhuter dedi mi, görürsünüzhemen birikir sözcüğün...

İsmim yok benimkibrim yok, kinim yokuçurtmalarım, misketlerim var dahilem yok benimgelse de zor günlergelmez elimden insan olmaktan başka bir şeydüşlerim, ah… Kırgınlıklarım var danefretim...

İşte ben uzamış kıvır kıvır beyaz sakalımlauzayın ortasında bu tümsekteşu tuhaf ve tılsımlı kuark, bakbeyaz harmanimleve ondan daha beyaz bir duyguylakanatlı, yay ve oklu...

Abim, kendinde, kendi kendine titreşen ışık sicimidirabim, şiir oklavasıyla dünya hamurunu açarabim, sözcük diker sabah akşam yazı toprağınaabim, dünyaya bulaşmış kederi, acıyı yıkar her...

Siz hiç böyle Nihat gördünüz müben görmedim, muradı devrimdirdağ dedi mi biri, yanına ormanı koyar hementoprak dendiğinde, başağı koyar üstüne ille deabimin güzel penceresi...